Alınteri Gazetesi 21. Yüzyıla Soyalizmi Yazacağız!
Yer: İstanbul Üniversitesi Beyazıt Kampüsü
Tarih: 16 Mart 1978
Yer: İstanbul Üniversitesi Beyazıt Kampüsü
Saat: 13:30
Tedirgin yüzler… Ölüm sessizliği… Sessizliğe karışan ayak sesleri…
Bir haykırış bozar bu ölüm sessizliğini: “Beyazıt komünistlere mezar olacak!” ve cümlenin sonunu, gürültüsüyle gölgede bırakan kurşun yağmuru…
Derken, o gün orada olanların bir daha asla unutamadıkları o patlama sesi…
İşte böyle tarihe geçti bir katliam daha, an be an: Her katliam gibi öncesi ve sonrası da vardı elbette, yaşananlar bu vahşet anından ibaret değildi. Katliamdan 9 gün önce emniyet arşivine 7 Mart 1978 tarih, 1.D.2.12780 koduyla kaydedilen ve resmiyet kazanan istihbarata göre, Ülkü Ocakları’na bağlı bir grup öğrenci, 8 Mart günü İ.Ü. Beyazıt Kampüsü Amfi-1’de devrimci öğrencilere saldıracaklar ve bu saldırının ardından da devrimci öğrenciler okula gelmeye devam ederlerse, 8-10 gün içerisinde üzerlerine bomba atılacak.
Tüm dünyada yükselen sınıf mücadelesi Türkiye’de de fabrikalarda, atölyelerde, üniversitelerde güçlü bir biçimde taraftar topluyordu. Buna karşıysa, devlet eliyle faşist güruhlar beslenmekte, devrimcilerin faaliyette bulundukları yerlerde provokasyonlarla görevlendirilmekteydiler. Beyazıt Kampüsü de bu yerlerdendi. Hiçbir provokasyona izin vermek istemeyen devrimci öğrenciler, 16 Mart`a kadar üniversiteden toplu sekilde çıkış yapmışlardı, fakat o gün işin rengi değişti. Çünkü bir istihbarat alınmıştı ve gereğinin yapılması gerekiyordu. Yapıldı da…
Toplu çıkış yapan öğrencilerin her zaman çıktıkları kapıdan çıkmalarına izin verilmeyerek üzerlerine bomba atılacak olan kapıya yönlendirildiler .
İşte şimdi oluştu tedirgin yüzler ve ölüm sessizliği. Farkındaydı devrimciler bir gariplik olduğunun, ama ne olabilirdi?
Derken haykırdı o ses: “Beyazıt komünistlere mezar olacak!” ve karıştı silah sesleri bu haykırışa. Mermiler yağmaya başlamıştı devrimcilerin üzerine… Ardından da o patlama… Hatice Özen, Cemil Sönmez, Baki Ekiz, Turan Ören, Abdullah Şimşek, Hamit Akıl, Murat Kurt hayatını kaybetti
Beyazıt Kampüsü’nde yedi devrimci öğrencinin öl(dürül)mesi ve onlarcasının yaralanmasıyla sonuçlanan bu patlamanın ardından polisler saldırıyı gerçekleştiren faşistlere doğru koşarken, amirleri Reşat Altay: “Durun! Durun, biz bu saldırı için haftalardır plan yapıyoruz mahvedeceksiniz her şeyi!” demiştir belki de içinden. Reşat Altay’ın “durun” emriyle kayıplara karıştı faşistler.
Tarihe Beyazıt katliamı diye geçen bu vahşetin ardından yıllarca süren yargılamalara ve bütün faillerin kimliklerinin bilinmesine rağmen sadece bir iki polisin disiplin cezası almasıyla kapandı dava. Yıllar sonra 1988’de tekrar açıldıysa da bu sefer de zaman aşımından düştü. Katiller, bulun(a)madı belki ama, failler mesleklerinde terfilerle ödüllendirildiler. Öğrencileri katliamın gerçekleşeceği kapıya yönlendiren ve katliamın gerçekleştiği sırada polislerine “durun” emri veren amir Reşat Altay, önce İstanbul Terörle Mücadele Şube Müdür Yardımcılığı’na, ardından da Niğde Emniyet Müdürlüğü’ne ve en son Trabzon Emniyet Müdürlüğü’ne atandı. Fakat Reşat Altay ismi, tarihin tozlu sayfaları arasında kaybolmadı hiç. En son görev yeri olan Trabzon’da da bilgisi dahilinde bir katliam daha gerçekleşti: Hrant Dink cinayeti. Altay, Dink cinayeti sırasında da görev başındaydı. Dönemin Ülkü Ocakları Başkanı Muhsin Yazıcıoğlu, 2. Başkanı Abdullah Çatlı’ydı!
